Są sny zachwytem budzące przeznaczenie
I koszmary senne serce smagające
Są oczu ścieżki nigdy nieodkryte
I smutne dusze wśród kwiecia błądzące
Są słowa, co siewem nadziei wzrastają
Gdzie miłość plantację swą pieści i chroni
I gości promieniem słońca witając
Ziarna dobroci niesie im w dłoni
Więc przysiądź wędrowcze na skrawku błękitu
Tu słów poczęstunkiem uraczę cię skromnie
Twą drogę odkurzę miotełką zachwytu
Zasieję ziarenko, byś znów wrócił do mnie….
Piękne, ale co z tego jak Blog "wisi" w próżni. Czyżby czekał na czasy, które już nie nadejdą? Szkoda Twojego talentu urodziwa Autorko. Życie jest piękne i pełne niespodzianek, tych złych i tych super dobrych. Czas wreszcie otrząsnąć się i ruszyć do przodu. Wiem, ze to cholernie trudne, ale wiem też, ze życie nigdy nie było łatwe. Wystarczy znowu zacząć.... miłego dnia.
Skarga Układam głowę w zagłębieniu dłoni i myśli tysiące, i drogi końca nie ma sprawdzam rytm serca, pomyliłam koncert więc obcym uszom ...
Piękne, ale co z tego jak Blog "wisi" w próżni. Czyżby czekał na czasy, które już nie nadejdą? Szkoda Twojego talentu urodziwa Autorko. Życie jest piękne i pełne niespodzianek, tych złych i tych super dobrych. Czas wreszcie otrząsnąć się i ruszyć do przodu. Wiem, ze to cholernie trudne, ale wiem też, ze życie nigdy nie było łatwe. Wystarczy znowu zacząć.... miłego dnia.
OdpowiedzUsuń