Ziarnko do ziarnka...

            Przed książkowo i po książkowo

          Zastanawiam się jak mało miałam czasu zanim wydałam tomik, i jak mało go mam teraz, gdy książka zaczyna żyć własnym życiem? Jaka byłam ja, gdy pisałam wydane wiersze, a jaka jestem po ich wydaniu? Mój wyimaginowany portret szczęśliwej pisarki legł w gruzach. Od jakiegoś czasu przestałam się czuć dobrze sama ze sobą. Rano patrząc w lustro zastanawiam się czy tam w środku osoby, którą widzę jest jeszcze dawna Danuta. Lekkość, z jaką przychodziło mi beztroskie, spontaniczne pisanie nagle gdzieś uleciała. Pisząc analizuję każde słowo; każda pojawiająca się myśl, nie jest już obłoczkiem, ale ołowianą kulą przykutą do mojej nogi. Nagle otaczający świat wlepia swoje oczy w moją postać. Analizuje i poucza, co powinnam, jak powinnam, gdzie powinnam i z kim powinnam… Nagle widzę siebie nie swoimi oczami. I jestem zdziwiona, że jestem tak inna od siebie samej. To tylko tomik poezji – mówię sobie – te wiersze istniały już wcześniej i były czytane po wielokroć, więc trudno mi pojąć, co się właściwie dzieje. Niby nic, parę spotkań autorskich, kilka recenzji, jakiś wywiad, rozmowy zwykle z życzliwymi mi osobami…, ale jednak nie jest tak, jak było dawniej, wiersze zebrane w jednej małej książeczce emanują niezwykłą energią. Wciąż domagają się uwagi i nie pozwalają o sobie nie myśleć. Miałam nadzieję na zakończenie jakiegoś etapu mojej życiowej drogi ( wydam, zapomnę i pójdę dalej, wszak mam jeszcze tyle do zrobienia). Zdawać by się mogło, że powinnam czuć się spełniona i szczęśliwa, a jednak… Chyba jestem jakimś odmieńcem. Mam tylko taką nadzieję, że to przejściowy stan i wszystko wróci do normy.

" W Ramionach Niedoskonałości" w Muzeum Śląska Opolskiego

Na mojej plantacji kiełkują kolejne nasiona. 

Moja poezja w muzealnych murach. 

Śpiewająco - recytująca grupa wspaniałych przyjaciół :)

Czyż oni nie są piękni i tak bardzo zaangażowani ?

Moja - " Ona "

        

"Alfa Romeo"

"Dziś tu jutro tam"

 Muzealny koktajl...










                O czym myślisz Franku?


" Kim jestem"

                            
                             Pani Dyrektor też się podobało...


                  

ZAPROSZENIE

Dyrektor Muzeum Śląska Opolskiego w Opoluzaprasza na wieczór poetycko-muzyczny

oparty na poezji 
 Danuty Ewy Orzeszyny

„W ramionach niedoskonałości”

w wykonaniu grupy teatralnej

z Dobrzenia Wielkiego

 środa, 18 marca 2015 roku, godz. 18.00

gmach główny Muzeum Śląska Opolskiego
wejście od ul. Muzealnej

 wstęp wolny

Pokonkursowo

Dziś taki szybki, zaległy post.

Minął kolejny tydzień obcowania z moją książką. Serce się raduje, że trafia do coraz większego grona odbiorców. Promowana przez bardzo życzliwe mi osoby doczekała się już min: KONKURSU, który zorganizowała i pięknie opracowała Madzia, moja koleżanka z "Pasji Pisania" i mój internetowy Guru. Koniecznie powinniście zajrzeć na jej blog Pani_Wu, nie tylko potrafi skutecznie kusić ptysiami, ale też bardzo ciekawie opisuje książki, autorów, wydarzenia etc. Wprawdzie ma słabość do pewnej Agaty, ale to musicie już sprawdzić sami.

                                   Moje ptysiowe zauroczenie udzieliło się też innym osobom


                             TUTAJ możecie przeczytać jak ptysie wygrały konkurs dla EJOTKA

A TUTAJ jak EJOTEK i MAGDALENA MACIEJEWSKA zareagowały na wyniki konkursu.

Gratuluję zwycięzcom, mam nadzieję, że lektura spełni ich oczekiwania. 

Sprawozdanie dla Madzi Wu i nie tylko ;)

Minęło kilka dni zanim zdołałam wykrzesać z siebie energię na napisanie tych kilku słów. Być może moc, którą obdarzony był ten Magiczny Wieczór z Edith Piaf już uleciała, to za mną nadal chodzi potrzeba podzielenia się z kimś moją małą przygodą.

Słoneczna niedziela ósmego marca – można by powiedzieć dzień, jak co dzień. Faceci sprawiają przyjemność swoim kobietom ( nie swoim pewnie też;)), a i kobiety wzajemnie sprawiają sobie wiele przyjemności. Kwiaciarnie kuszą i prześcigają się w różnorodnych ofertach. Przydrożni sprzedawcy też nie próżnują. Co większe ulice usiane są pojemnikami pełnymi tulipanów i różnokolorowych róż. Jest jeden z pierwszych cieplejszych dni tego roku. Budzi się wiosna. Piękno „leje” się nie tylko z kobiecych twarzy, ale i z nieba. Ulice promienieją szczęściem i gwarem podekscytowanych ludzi. Jedni spacerują inni przebiegają chcąc zdążyć na zaplanowane na ten dzień wydarzenia.

I właśnie w ten opolski zgiełk i atmosferę naelektryzowaną i nabuzowaną świętem kobiet próbuję się wbić moim czarnym, wiekowym Oplem. Jestem spóźniona, samochód jakby na przekór tej całej podniosłej atmosferze, nie pomny na moje prośby i błagalne modły rzęzi i prycha, gdy próbuję bezskutecznie go odpalić. Piętnaście minut później jakimś cudem suniemy w ślimaczym tempie przedmieściami Opola – ja cała rozdygotana, on – spokojnie mrucząc niepamiętający wykręconego mi wcześniej numeru. W połowie drogi już wiem, że nie zdążę, że zawiodłam, choć tak bardzo się staram. Nie przewidziałam tak wielkiego ruchu na drogach. Co za pech – myślę sobie w duchu, jedną ręką trzymając kierownicę druga bezskutecznie grzebiąc w torebce w poszukiwaniu telefonu.

Mój zygzakowaty tor jazdy wzbudza zainteresowanie mijającego mnie kierowcy. W ostatniej chwili odbijam w bok i cała zawartość torebki wysypuje mi się na kolana. No nie, jeszcze tego brakowało – przeklinam minuty pędzące jak Maserati na torze wyścigowym.

  

Maryla i Adam zaczynają beze mnie, jeszcze przez kilka chwil słyszę muzykę dobiegającą z niewyłączonego telefonu komórkowego. Adam, który zniecierpliwiony dzwonił już kilka razy i nieopatrznie doprowadził moją głowę do pulsującego bólu, znów nie wyłączył telefonu. Słyszę akordeon, pomimo tego, że telefon odrzucony prze ze mnie na siedzenie pasażera wpada w szparę pomiędzy torbami.  On tak ma, tyle razy mu mówiłam żeby wyłączał się po zakończonej rozmowie. Ale czy to jest teraz takie ważne – karcę siebie w myślach, przecież musze jeszcze przejechać przez pół miasta. I nie mylę się, to było najmniej ważne. Po raz piąty objeżdżam Solaris i Plac Kopernika w poszukiwaniu miejsca parkingowego. Do diaska mam już wszystkiego dość – mamroczę wysiadając z samochodu zaparkowanego w dziwacznej pozycji na jakimś skrawku wolnego chodnika. Jestem spocona. Tachając torbę pełną tomików, co kilka kroków się potykam, przede mną jeszcze brukowana ulica i schody w górę, później oczywiście w dół i znów bruk. Pieką mnie podeszwy. Przyrzekam sobie, więcej nie założyć tych przeklętych butów. A chciałam być taka elegancka – gderam pod nosem, przerzucając wrzynającą mi się w ramię torebkę na druga rękę. Czuję się jak kretynka goniąca za wyimaginowanym ukochanym, zwalniam i mam w nosie to, czy przeczytam w końcu tych parę wierszy czy nie. Całe przygotowania na nic. Jak mogłam nie przewidzieć takiego scenariusza.

Przez szklane drzwi muzeum widzę uśmiechniętą twarz kobiety. Pewnie to jakaś kustoszka – myślę i witam się pytając o Edith. Na prawo… – odpowiada uprzejma pani. A ja nie słysząc jej ostatnich słów dopadam klamkę następnych drzwi i prawie wpadam do środka.

 Spoglądam na zegarek. Jestem dwadzieścia minut po umówionym czasie. Ktoś podsuwa mi krzesło. Widownia jest wypełniona po brzegi, dostawiono jeszcze kilka krzeseł z tyłu. Są już zajęte. Zastanawiam się, czy te osoby też miły dzisiaj taki dziwny dzień.

Artyści śpiewają. Publiczność żywo reaguje. Moje oczy penetrują widownię. Ile z tych osób przyszło na poezję a ile na piosenki Edith Piaf? – myślę. Ale w tej chwili, to nie jest takie ważne. Sama jestem sobie winna, nie byłam na rozpoczęciu i nawet nie wiem, czy o mnie wspomniano. Ważne jest to, że Adam i Maryla potrafili przenieść publiczność na ulice Paryża, że Maryla w czarnej sukni i z głosem do złudzenia przypominającym głos Edith oczarowywała publiczność piosenkami i opowieściami z życiu artystki, że Adam zmieniając, co rusz instrument wprawiał słuchacza w stan niemal hipnotycznej ekstazy przenosząc go w światy, w których mieszkał niegdyś głos Paryskiego Wróbelka.

I ja w tym wszystkim zapominająca właściwie, po co tu przyszłam, dlaczego nie siedzę tylko stoję pod ścianą z otwartą buzią – zasłuchana, zaczarowana. Musiałam trwać w tym zauroczeniu dość długa chwilę, bo piekące stopy dały mi o sobie znać po raz wtóry. A burza oklasków obijając się o ściany stylowego wnętrza Muzeum Śląska Opolskiego sprowadziła mnie ponownie do bardzo przyziemnego pytana. Co teraz? Czy to już koniec, czy oni wiedzą, że pod ścianą na końcu sali stoi z torbą przewieszoną przez ramię w niebieskim swetrze i pijących butach Danuta – niepewna siebie kobieta z tomikiem wierszy pod pachą?

Wiedzieli. Poprosili, bym przyszła do nich.

W pierwszej chwili pomyślałam o schodkach i moich bolących stopach. Ale ze zdziwieniem stwierdziłam, że nie czuję żadnego bólu, za to słyszę łomotanie serca i jakieś niekontrolowane łaskotanie w żołądku. Później okazało się, że do tego wyjątkowego kompletu dołączyły wypieki na policzkach, suchość w gardle i co uznałam za największą przypadłość – drżenie głosu.

Weź się w garść Danuta – mówiłam sobie krocząc środkiem sali i uśmiechając się do głów zwróconych w moją stronę z prawej i lewej strony widowni. To tylko zapowiedź twojego wieczoru autorskiego, spójrz oni na ciebie czekali, życzliwość aż promieniuje z ich twarzy.

Pomimo wcześniejszych obaw i perypetii, jakie były moim udziałem publiczność wspaniale przyjęła moją poezję. Miałam przyjemność przeczytania kilku wierszy, a Agnieszka – skrzypaczka towarzysząca Maryli i Adamowi zaśpiewała dwie moje piosenki, do których muzykę napisał Adam. Adam też jest wykonawcą innych moich wierszo – piosenek. Ale to już inna opowieść. A dziś jestem szczęśliwa, że moją twórczość poznaje coraz większa rzesza osób, dla których poezja była, jest lub dopiero będzie czymś wyjątkowym.

Takie sobie nocne pisanie.

Uwielbiam muzykę Geheorghe Zamfir. Jeden z moich wierszy z tomiku W Ramionach Niedoskonałości.
Miłej nocy.

Pragnienie

Rzeźbię cię moimi dłońmi.
Opuszkami palców
kreśląc ścieżki
nieodkrytej rozkoszy.

Bądź moim dzbanem.

Ugaś pragnienie
zwilżając usta
nektarem zapomnienia.

Ja…

kwiatów naręczem ci będę
spragnionych.

Zatapiając niesforne
łodyżki w twoim wnętrzu
spiję każdą krople namiętności
spływającą z naszych wyobrażeń.

Humor pod psem

A miało być tak cudnie, cieplutko, wiosennie.

 Ku mojemu przerażeniu temperatura w nocy spadła do „minusa”.

Jestem ogromnym zmarzlakiem. 

Moje zapasy energetyczne na ten sezon topnieją w zastraszającym tempie.

                                                                Jem czekolady i tyję.

                                       Prawie wcale się nie ruszam, bo brak mi motywacji.
                 Pies dał już sobie spokój i nawet nie szczeka bym wyprowadziła go na spacer.

Wiem to barbarzyństwo tak paprać własne książki. Ale zrobiło mi się tak jakoś smutno, bo wieje i zimno i … no nawet poczytałam trochę i nie pomogło. Właściwie nic wielkiego się nie stało, maleńki okruszek się przykleił więc ...... go sobie delikatnie języczkiem zlizałam i paluszki oblepione też, co by do reszty kartek nie spaprać.

Mój ogród natomiast jakby przeczył temu co się dzieje dziś wokół mnie. Budzi się, a właściwie to już się obudził. Uśmiecha się do słońca i domaga się uwagi. Nie straszne mu przymrozki i śnieżne podpruszenia.

Ciemiernik - zwany zimową różą przycupnął pod nastroszonym iglakiem i nic sobie nie robi z mojego dzisiejszego wisielczego humoru.

Może jutro będzie inaczej....

Zaproszenie

Dyrektor Muzeum Śląska Opolskiego w Opolu

zaprasza na koncert z okazji Dnia Kobiet 

 

Magiczny wieczór piosenek z repertuaru Edith Piafw wykonaniu Marii i Adama Urbaniaków 

                    połączony z prezentacją poezji Ewy Danuty Orzeszyny

 

niedziela, 8 marca 2015 roku, godz. 16.00

gmach główny Muzeum Śląska Opolskiego
wejście od ul. Muzealnej
wstęp wolny

Pani_Wu: KONKURS z NAGRODAMI

Pani_Wu: KONKURS z NAGRODAMI: Autobiografia Jestem jak ta miotła szara rozczochrana z wytartym włosiem Zamiatając okruchy niestrawionych resztek codzienności tań...