Są sny zachwytem budzące przeznaczenie
I koszmary senne serce smagające
Są oczu ścieżki nigdy nieodkryte
I smutne dusze wśród kwiecia błądzące
Są słowa, co siewem nadziei wzrastają
Gdzie miłość plantację swą pieści i chroni
I gości promieniem słońca witając
Ziarna dobroci niesie im w dłoni
Więc przysiądź wędrowcze na skrawku błękitu
Tu słów poczęstunkiem uraczę cię skromnie
Twą drogę odkurzę miotełką zachwytu
Zasieję ziarenko, byś znów wrócił do mnie….
Skarga Układam głowę w zagłębieniu dłoni i myśli tysiące, i drogi końca nie ma sprawdzam rytm serca, pomyliłam koncert więc obcym uszom ...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Dziękuję, za każde słowne ziarenko, które tu zostawiasz.